خرید سینگو در ساحل

قصه با شکل وترکیبی که دارد با فطرت انسان پیوندی درونی دارد. پس قصه فقط از آن کودکان و و برای درخواب کردن آن ها نیست که برعکس قصه بیدار کننده ضمیر ماست . قصه ها از درون وروح انسان بر می آید و بالطبع آنچه از دل بر آید لاجرم بردل نشیند. شیرینی حاصل از شنیدن حکایت ها ، مثل ها و قصه ها احتیاج به دلیل ندارد .

همه ما شنیدن قصه را دوست داریم و همه از شنیدن قصه لذت می بریم و شگفت زده می شویم و بیشتر وقتی تعجب می کنیم وقتی بدانیم که هر روز این کار را به شکلی فطری انجام می دهیم .

وقتی قصه ها و رویدادهای روزانه مان را برای اعضای خانواده ، دوستان ، همکاران و … می گوییم و از گفتن و شنیدن آن لذت می بریم و رشته های پیوند قصه با درون مان را بیشتر درک می کنیم.

اما این پیوند به چه معناست ؟ انسان ها چگونه با قصه به معنای رایج، ارتباط برقرار می کنند ؟ آیا قصه جززاییده تخیلات نیست و حال آنکه ما در دنیایی واقعی زندگی می کنیم؟ً!

پس انسان واقعی چه پیوندی با خیال دارد؟ آیا این خیال در زندگی واقعی او نمودی پیدا می کند ؟ آیا این قصه او را به این واقعیت نزدیک می کند و آیا هویت انسانی اش را که همواره در جستجو و کامل کردن آن است به او نشان خواهد داد؟

در پاسخ باید گفت :”قصه بی شک چنین می کند!”

قصه با دنیایی از تخیلِ سازمان یافته ، ما را درمعرض تجربیات شگفت انگیزی قرار می دهد که شاید در خواب هم تجربه نکنیم . ما با قهرمان قصه همزاد پنداری می کنیم .